साजिद रशिदी या ‘मदरसाछाप’ इसमाने महाराजांच्या किंवा हिंदूंच्या इतिहासावर बोलाव एवढी त्याची प्रज्ञा नाही. तो जे काही बरळला आहे, त्याचा साक्षेपाने विचार केला तर ते हास्यास्पद आहे. छत्रपती शिवाजी महाराजांनी स्वतःच्या पराक्रमाने ज्यांना ज्यांना माती चारली तो प्रत्येक खानदानी सत्तेचा वारस होता. महाराजांना सत्ता स्वतःच्या मनगटाच्या बळावर मिळवावी लागली. तिही सत्ता महाराजांनी स्वतःच्या उपभोगासाठी मिळवली नसून, ती सामान्य जनतेवरील अत्याचार, त्यांची होणारी विटंबना थांबवण्यासाठी स्थापन केली. एवढीच गोष्ट महाराजांना महान ठरवण्यसाठी पुरेशी आहे.

साजिद रशिदीचे बाप म्हणजे मुघल यांना तीनशे-चारशे वर्षात आरमार किंवा समुद्रावर सत्ता आणता आली नाही. महाराजांनी अवघ्या ३५ वर्षांच्या कारकिर्दीत घोडदळ, पायदळ मजबूत केलेच पण सोबतच भारतात इतर कोणाकडेही नव्हते असे आरमार उभारले आणि समुद्र पायाखाली घातला.

महाराजांनी वेगवेगळ्या प्रकारची जवळजवळ ५०० जहाजे बनवली. ज्या टोपीकर पुर्तुगाली आणि इंग्रजांना आपल्या आरमाराचा गर्व होता, त्यांच्या तोंडात मारील असे सुरक्षित आरमार महाराजांनी निर्माण केले. महराजांच्या आरमाराला आव्हान देऊ शकेल असे आरमार कुणालाही निर्माण करता आले नाही.

या आरमाराच्या जोरावर संपूर्ण किनारपट्टीच्या भागावर स्वराज्याचे नियंत्रण आले. जे मुघलांचे ५ पिढ्या स्वप्न होते, ते स्वप्नच राहिले. जे महाराजांनी अवघ्या काही महिन्यांत करून दाखवले आणि सिध्यांवर कायमची जरब बसवली.

ज्या अफजलखानाने औरंगजेब दक्षिणेचा सुभेदार असताना त्याला पळता भुई थोडी केली, तो अफजलखान महाराजांनी प्रत्यक्ष जाऊन स्वतःच्या हाताने फाडून टाकला.

छत्रपती शिवाजी महाराज यांचे नेतृत्व एवढे प्रभावी होते की, आजूबाजूचा एकही राजा किंवा त्याचा सरदार स्वराज्यावर चालून यायला धजावला नाही.

याच नेतृत्वाच्या जोरावर महाराज तत्कालीन सर्व जागतिक सत्ताधाऱ्यांत उजवे ठरले. त्यांना जे काही शकतकांत शक्य झाले नाही ते स्वराज्याने काही दशकात साकार केले.

ज्या औरंगजेबाचे कौतुक रशिदीसारखी मंडळी करत आहेत, त्या औरंगजेबाला तोंडावर दम देऊन महाराज सुरक्षित राजगडावर पोहोचले. औरंगजेब तडफडत राहिला, पण काहीही करू शकला नाही. सोबत नेलेल्या सर्वांना सुरक्षित घेऊन महाराज परत आले आणि पन्हाळ्याच्या तहात गेलेले सर्व किल्लेही महाराजांनी पुन्हा जिंकले.

महाराजांनी स्वतःचा राज्याभिषेक करून घेताना सुयोग्य मंत्रिमंडळींची स्थापन केली आणि प्रशासनाची सक्षम व्यवस्था निर्माण केली. या मंत्रिमंडळाच्या माध्यमातून प्रशासकीय कारभार चालत असे. हे मंत्रिमंडळ आणि ही व्यवस्था म्हणजे महाराजांनी केलेले लोकशाहीकरणच होते. या मध्ये छत्रपती शिवाजी महाराजांचे दूरदृष्टीपूर्ण नेतृत्व दिसून येते. या उलट, औरंगजेबासारख्या सत्तालोलुप बादशहांनी सगळे अधिकार स्वतःकडे केंद्रित केले आणि सत्ता टिकवण्यासाठी रक्ताच्या नेत्यांनाही निर्दयपणे संपवले. शिवरायांच्या नेतृत्वाचे यथार्थ महत्व हेच की, त्यांनी स्वराज्य केवळ तलवारीच्या बळावर नव्हे, तर सुशाशनच्या नीतीवर उभे केले. या मुळेच शिवाजी महाराज महान होते.

शिवाजी महाराज हे एकमेव हिंदू राजा होते ज्यांनी सैन्य, नौदल, प्रशासन, प्रजाहितकारक धोरणे आणि चारित्र्य यांच्या बाबतीत मुघलांपेक्षाच काय, तर जगातल्या इतर कोणत्याही शासकापेक्षा अनेकपटीने श्रेष्ठता सिद्ध केली.

तेव्हा मौलाना रशिदी सारख्या बालकांनी एक गोष्ट समजून घ्यावी की, मदरशात शिकून आणि तिथे होणारे न सांगण्यासारखे विधी करून छत्रपती शिवाजी महाराज समजणे शक्य नाही. अंकलिपी घ्या. एक-दोन गिरवा. ते जमले तर आधी कुराणातील पृथ्वी गोल करा आणि मग हिंदुच्या इतिहासाची चिकित्सा करायला या.